ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΜΟΥ
μια παράσταση για τις θηλυκότητες που κρύψαμε μέσα μας
Η ηρωίδα είναι νεκρή, τη συναντάμε ακριβώς πριν την ταφή της, σε μια στιγμή απολογισμού της προσωπικής ζωής αλλά και της ανθρώπινης φύσης γενικότερα.
Πρόκειται για έναν κύκλο ποιημάτων γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, έναν μονόλογο με χρονικά άλματα που ξεκινάει με ένα καλωσόρισμα στους θεατές.
Κύριο χαρακτηριστικό της γραφής είναι η συνομιλία της ηρωίδας με τις αυθεντίες.
Η βιωματική εμπειρία της θηλυκότητας αναζητά να γράψει μια νέα πολιτική υπεράσπισης της ζωής στο σύνολό της, να γράψει τη δική της γραμματική σε διάλογο με το κοινό.
Μπορεί;
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
stin kardia tou kenou tis epoxis
και μυρσίνη συ δοξαστική
sou fonazo kai dieksodo anazito
μη παρακαλώ σας μη
mi me sylavete gi auto
λησμονάτε τη χώρα μου
psakste an thelete apodrasi apo ton apoklismo
ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ
Σκηνοθετικό σημείωμα
Τι σημαίνει θηλυκότητα; Τι ακριβώς είναι αυτή η ποιότητα-δύναμη-αίσθηση-ταυτότητα-αξία-πλευρά-οντότητα μέσα σε όλα τα άτομα; Πώς εκδηλώνεται; Πώς εξελίσσεται; Πώς τελικά προσδιορίζεται; Γιατί βρίσκεται άλλοτε σε καταστολή και άλλοτε σε υπερβολή; Πότε μπορεί να ισορροπήσει και να ανθίσει; Τι κόσμο θα μπορούσε να φτιάξει ο δημιουργικός της διάλογος με την κυρίαρχη αρρενωπότητα;
Ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Όπως όταν είμασταν μικρά. Ή αλλιώς, ως ενήλικοι, ας πούμε ότι τη θανατώσαμε για να την ανακαλύψουμε. Έτσι όπως ανακαλύπτουμε σε ένα βαθύτερο επίπεδο τα πράγματα μετά από την απώλειά τους.
Το παιχνίδι μας, λοιπόν, είναι η κηδεία της. Κηδεύεται. Αυτή. Και λίγο πριν την ταφή της αποκαλύπτει ποια κομμάτια της επιθυμεί να ονοματίσει, να εξαγνίσει, να αποχαιρετίσει, να θάψει. Αποκαλύπτει παράλληλα ποια κομμάτια της θέλει να φωτίσει, να λυτρώσει, να εξελίξει. Mια ηρωίδα σε ένα ποιητικό coming out που περνάει από την εξομολόγηση στην υπέρβαση και μας καλεί να βρούμε πια την εΑυτή εντός μας. Μια θηλυκότητα in progress.
Στη δράση βλέπουμε ένα αρσενικό σώμα να ενσαρκώνει Αυτήν και παράλληλα δυο θηλυκά σώματα (τη συγγραφέα και τη σκηνοθέτιδα) να λειτουργούν πλανητικά σε τροχιές ενδυναμωτικές δορυφόρου. Βλέπουμε ένα καμπαρέ. Μαύρο χιούμορ και πινελιές μαγικές πασπαλίζουν με χρυσόσκονη το σκηνικό της κηδείας. Αυτή ενώνει τον ξύπνιο και τον ύπνο μας. Ονειρευόμαστε τον θάνατό μας; Αυτή μας τραβάει σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν δυαδικότητες (βιολογικό φύλο - κοινωνικό φύλο, άντρας - γυναίκα, ζωή - θάνατος, φύση - πολιτισμός, μέρα - νύχτα). Θέλει να επιφέρει μια δίκαιη αρμονία και μια γόνιμη φαντασία, θέλει όλα ταυτόχρονα να τα αγκαλιάσει.
Διάλογος με το κοινό και γραφή, ποίηση και χορός, γέλιο και δάκρυ, σώμα και σώμα και σώμα.